8juli2013 Afscheid nemen... de reis van Inanna

Afscheid nemen: vanaf het begin van je geboorte... je verlaat de moederschoot en komt in de wereld...je gaat naar school, werk, je krijgt relaties, vriendschappen komen en gaan, je wordt ziek en wordt weer beter... en toch laat je steeds iets achter.. soms is dat moeilijk maar je vind weer een nieuwe weg.. steeds vertrouw je erop dat als je gedag zegt tegen iemand dat je elkaar toch weer zult zien... vroeger of later op welke manier dan ook.

Hoe cru is het als het op een dag echt definitief is.. als diegene waar je gedag tegen zegt echt niet meer terug komt.. soms gebeurt dat plotseling.. je bent niet echt voorbereidt.. de tijd daarna van accepteren kan lang duren... hoe anders als je wel weet dat je definitief afscheid gaat nemen.. je haalt herinneringen op, lacht, huilt, zorgt en ziet het proces van werkelijk los laten  aan.. ook van de waardigheid... je wereld wordt kleiner en kleiner.. tot er niets van over blijft.... soms zeggen mensen dat het een mooi proces is.. ik ervaar dat niet zo.

Ik zit aan je bed, je doet geen oog open en zegt heel zacht iets... ik leg mijn oor bij je gezicht en hoor je zeggen
"sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje en alle beetjes die je sterft, 't is vreemd, maar die vergeet je, het is je dikwijls ontgaan, je zegt "ik ben een beetje moe" maar op een keer ben je aan je laatste beetje toe.....
ik snap het eerst niet, mijn broer komt erbij en nog eens zeg je dit gedicht.. ineens besef ik dat het van Toon Hermans is.. je doet je ogen open en lacht schalks  "dit heb ik vroeger geleerd en ik denk dat ik aan mijn laatste beetje toe ben..."

Het laatste beetje eet je nipje voor nipje.. nog een likje..nog een Mon Cherietje... wanneer zal je laatste likje zijn....
Je zegt.." ik wist niet dat het zo zou zijn..." ... je hele waardigheid moeten afgeven, een lichaam dat op op is....het doet zo,n pijn.....echt niet meer kan.. een geest die sterk is.. .. je bent een sterke vrouw geweest... een voorbeeld voor zowel de meisjes als de jongens.. een "feministe" zonder poespas maar altijd zei je dat je niet weet of je het goed doet...  doe wat je wilt doen... kijk niet om.. als je wilt reizen doe het dan want eens komt er een dag dat het niet meer kan.. zo.n grote voorbeeld....samen met kinderen en kleinkinderen voor je zorgen.. je vraagt jezelf af of je wel een goed mens bent geweest.. nou als Petrus je niet doorlaat komen wij wel even iets anders vertellen.. zeggen wij lachend...
Wij wachten en volgen je .. we kunnen je tot aan de grens brengen... vandaar moet je het zelf doen... achter de grens wacht jouw een nieuw leven en jij en ik weten dat dat het point of no return is... ik zal je nooit meer zien.... maar je staan in het leven leeft in mij voort en met mij weer in kinderen en kleinkinderen.....

En dan komt de  "trigger"..........een kleinigheidje binnen je verzorging.....en een herinnering....het opgeven van de menselijke waardigheid....alles kon en kan ik aan .. maar dit raakte het diepste van mijn ziel....ik denk aan het verhaal van Inanna's reis naar de onderwereld en over het afleggen van alle dingen........in tegenstelling tot haar zal mijn moeder hier niet uit terugkeren..

tik tak . tik tak....tik........tak......t i k..........t a......k
 de klok van ons ouderlijk huis zal binnenkort niet meer tikken....